Peppie en Kokkie in de Bernina Express Zwitserland

Het is 06.30 uur als de wekker afloopt. We vertrekken vandaag om 08.30 uur en hebben voor die tijd nog lekker ontbijt.
Vandaag is de treinrit met de Bernina Express in Zwitserland. Met de bus zullen wij over zeven passen gaan.
Ik vraag me stilletjes af hoe ik dat zal vinden, maar maar realiseer me dat dit de enige manier is om er te komen.
In de bus voel ik mij veel meer op mijn gemak dan gisteren, en ook Dirk zegt het nu beter te hebben. Het is een mooie rit en om 10.30 uur komen we aan in Pontresina in Zwitserland.
Eerst nog even tijd voor koffie, om daarna met z'n allen in de Bernina Express te stappen. Ik weet van te voren dat we tot 2150 meter hoogte zullen gaan, maar heb daar op een of andere manier geen angst voor in de trein. Ook Dirk vindt het perfect.

Het is werkelijk een prachtige tocht. We gaan zo hoog dat we zowat gelijk zijn aan de besneeuwde toppen en kijken ons ogen uit. Het is zelfs jammer dat we na anderhalfuur in Poschiavo, alweer uit moeten stappen. Karel is hier met de bus heengereden en zo zullen wij onze reis weer vervolgen.
We zijn het er allebei over eens dat een vakantie per trein ook erg mooi moet zijn.... dus... wie weet?!
Van de hoogte heb ik totaal geen last. Denk ik dan werkelijk, dat het meer safe is in een trein over een rails? Ik weet het niet, maar zeg tegen mezelf dat het vele malen minder eng is. Ook Dirk is die mening toegedaan.

We rijden met de bus nog hoger, en ik begin het weer niet meer zo heel leuk te vinden. Ik maak een foto van de bergen, en zie daar zowaar nooduitgang opstaan in de lucht, dat stelt me wel gerust hihihi.

In de bus hebben Dirk en ik steeds veel lol. We hebben verschillende mensen al een bijnaam gegeven en achter ons zit Flip de Fluiter. Alhoewel fluiter.... hij wisselt het fluiten af met puffen, alsof hij aan een bevalling bezig is.
Dirk komt op een ander idee waarom deze man met grote regelmaat zit te puffen. Dirk probeert het mij te vertellen, maar ligt eerst zelf helemaal in een deuk voordat hij ook maar één woord uit kan brengen. Tranen lopen over zijn gezicht, en eindelijk kan hij dan vertellen waarom die man met grote regelmaat puft....Dirk zegt, het zal komen doordat ik (Dirk) af en toe stiekem een poepie laat en die man deze weg puft. Wat een lol, wat een lol.

Gelukkig voor deze meneer, heeft Karel met betrekking tot de zitplaatsen, een rouleer systeem ingelast, waardoor je elke dag twee plaatsen opschuift. (Ga niet langs start ) Op deze manier komt iedereen een keer voorin de bus te zitten.
Of dat nou echt zo fantastisch is om voorin te zitten vraag ik me serieus af. Maar tegen de tijd dat wij voorin komen, zijn we op de terugweg van Zuid Duitsland naar Beek.

Maar terug over vandaag. Het zal vandaag niet bij één bergpas blijven, we zullen er zeven over moeten.
Eindelijk bereiken wij de laatste en zevende bergpas. Rijden tussendoor nog door hele mooie kleine dorpjes, met van die nauwe straatjes, waar de bus langzaam doorheen gemanoeuvreerd wordt door onze Karel.
Eindelijk is het zover denk ik, de laatste pas hebben we ook weer gehad, en wat gebeurt er...... ineens is de weg afgesloten ivm wegwerkzaamheden. Onderweg hebben wij al meerdere wegwerkzaamheden meegemaakt op die bergpassen, maar dan werden we over één gedeelte van de weg geleidt. Nu hebben we pech. De werklui vertellen Karel dat de weg om 18.00 uur weer open zal gaan!
Als Karel terugkomt in de bus deelt ze ons mee daar niet op te willen wachten, en dezelfde weg terug zal nemen over de zeven bergpassen, met niet te vergeten..... de haarspeldbochten. Ik krijg bijna een hartstilstand, maar kan niet anders dan erin berusten. We beginnen met achteruitrijden, want keren op zo'n weg is nou eenmaal niet mogelijk. Ik heb bewondering voor Karel, en ergens weet ze toch de bus te keren.
We rijden weer verder en opnieuw manoeuvreert ze de bus door het dorpje met de smalle straatjes. Daarna gaat het even fout.

Ze remt, maar raakt toch met de spiegels aan haar kant een afdak. De spiegels aan haar kant klappen in. Overigens is ze echt een prima chauffeur, maar dit gaat dus ff mis. Karin heet niet voor niets Karel, dus rijdt ze de bus naar een taluut, klimt daarop en probeert de spiegels weer recht te krijgen. Inmiddels heeft ze hulp van twee mannen in de bus, en alles is weer in orde en we kunnen weer verder.
Voor mij is het steeds minder gezellig. Ik blijf volhouden dat we een geweldige reis hebben, maar weet ook, dat de volgende busreis een andere bestemming zal hebben. Na vandaag 14 bergpassen te hebben gehad en 321 kilometer verder, komen we weer veilig bij het hotel aan.