Peppie en Kokkie op de Silvretta pass en Lech

Om 09.00 vertrekken we en gaat het feest beginnen. We gaan vandaag naar het Voralgebergte. Allereerst over de Silvretta Hochalpenstrasse naar Bludenz. Het is met 32 haarspeldbochten, en 25 kilometer lange weg, een behoorlijke uitdaging voor mijn hart.
Het is zelfs zo erg, dat ik me gisteren heb afgevraagd of ik deze dag echt wel mee wil???
Nog niet eerder heeft iemand afgehaakt, maar daar zit ik eigenlijk niet mee. Als ik zeg dat ik niet ga, dan ga ik niet!

Maar wij zijn natuurlijk nu gewoon onderweg. Dirk vindt het minder eng dan ik, ondanks dat het ook niet echt zijn ding is, al die haarspeldbochten met een touringcar.
De weg omhoog is zooooo mooi en ik vind het niet eens eng. Geweldige uitzichten onderweg, en toch ook redelijk snel bovenop de Silvretta pass.
Net voor we aankomen denkt een chauffeur van een andere, tegemoet komende touringcar, wel langs ons te kunnen. Dat lukt niet en jawel, de spiegels klappen weer in. Karin spreekt hem in vloeiend Duits toe en gemaand hem achteruit te gaan, omdat dit voor ons niet mogelijk is.
Eerst is de chauffeur dit niet van plan, maar Karin staat zoals altijd haar mannetje en verzoekt hem dringend een stukje achteruit te gaan. Uiteindelijk geeft hij toe. Op de parkeerplaats krijgen we weer het ritueel van spiegels rechtbuigen.

We drinken wat, en beginnen daarna met een wandeling langs het stuwmeer, met op de achtergrond de gletsjers. Het is echt alweer prachtig!
Na een tijdje lopen komen we Karin tegen die op de terugweg is en ons vertelt dat het qua tijd niet mogelijk is, om om het hele stuwmeer te lopen, dus lopen wij gelijk met haar mee terug. Onderweg licht ze een behoorlijk tipje van de sluier over haar privé leven, en dat schept direct een band. Zinloos om in dit reisverslag hierover uit te wijden, te meer omdat dit verslag openbaar is.
Na dit toch wel bijzondere gesprek, maak ik het iets luchtiger en zeg ik tegen Karin dat de weg naar de Silvretta mij erg mee viel. Ze kijkt mij aan, en schiet vol in de lach. Het ergste moet nog komen, zegt ze, we hebben er nog 30 te gaan in de afdaling. Maar, vervolgt Karin, als je het eng vindt, doe je gewoon je ogen dicht, dat doe ik ook.
Erg grappig Karin.

Tijdens de afdaling sta ik met grote regelmaat weer doodsangsten uit en doe zoals Karin mij heeft geadviseerd, mijn ogen dicht, en hoop dat zij dat niet doet.
Dirk is toch echt minder angstig dan ik. Hij is ook erg blij als we beneden zijn, maar heeft niet die grote angst zoals ik.
Onderweg maken we nog mee dat we een probleem hebben in een tunnel, die door de bergen richting Voralgebergte gaat. De tunnel is smal, en in een bocht komt een andere bus ons tegemoet. Het is onmogelijk elkaar te passeren. Enkele stoelen achter ons, begint iemand al te roepen, spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Maar Karin staat opnieuw haar mannetje, gooit de bus in z'n achteruit en ja hoor, daar gaan we weer lekker achteruit rijden. Ik merk op, dat ik nu bijna weer een hartstilstand heb. Hoe dan ook, ze flikt het weer en de bussen kunnen elkaar op een ander gedeelte passeren.

We komen in Lech aan en Karin wijst ons het hotel waar onze Koninklijke familie verblijft tijdens hun wintersport. Zo op het oog overigens niet echt bijzonder. In de prijslijst die wij bekijken zien we dat het toch iets anders is. Een mooie suite voor zeven dagen in deze week is slechts € 5880,00 dus boeken wij gelijk drie weekjes voor volgend jaar. Ik vraag me zelfs af wat de prijs dan in de winter is, maar dat wordt nog niet vermeld.

In Lech is het voor Dirk helemaal leuk. Eindelijk treft hij Heidi, en jawel een muziekkapel. Op het terras nemen wij samen plaats. Zonder te vragen of ze aan mogen schuiven, komt bij ons aan tafel het gezelligste echtpaar van de groep zitten. Maar nou lieg ik. Gelukkig komt er nog een echtpaar aan en voegen zich bij ons. Ik kan het natuurlijk niet laten om te zeggen dat ik een foto van ons allen zo leuk vind, en vraag toestemming om een foto te maken. Ik Het echtpaar op de foto met de witte hoedjes zijn de dijen kletsers van de groep, maar dat is op de foto wel te zien.

Daarna rijden we weer terug naar Nauders en gaan weliswaar nog over enkele passen, omdat dat nou eenmaal niet anders kan, maar slaan gelukkig de Silvretta over.

Eenmaal terug in het hotel kijken we weer terug op een prachtige dag en zijn erg blij ook dit weer te hebben gezien. We weten allebei nog steeds zeker dat dit voor ons de ideale manier van vakantie vieren is. Wie had dit ooit gedacht???